دَسـتَـتــ را بـیـاوَر

مَـردانـهـ و زَنـانـهـ اشــ را بـیــ خـیـالــ ـ ـ ـ

دَســـتــ بــِــدَهــیـمــ بـهـ رَســــمــ کــــودَکـیــ
 

قَـرار اسـتــ هَـوای هَـمــ را بـی اجـازه داشـتـهــ بـاشـیـمــ ...

 باهر لبخنـد روحـم زخـم برمیـدارد

قهقه کـ میزنـم دلم ضجـه میـزند...

این استـ حکایتـ کسیـ ک با خنـده هایشـ دنیاییـ را میخنداند

اما درد درونشـ جهانـی را بـ آتش میکشد

و من بلنـدترـمیخنــدم تا صدایـ خرد شــدنم گوشـ این مـردم ناشنـوا را کرـنکند

وتو فکـر کنـ من همان آدم بی غمیـ هســتم ک هیـچ از بازیِ روزگـار نمیفهـمید و منـ

خوشمـ ب اینکه با "لبخندِ تلخ" ِ خویـش دنیاییـ پر از "تـــو" را خندانـدم...

تکرار.......

زندگی   

                اجـبـاریـست....

مرگ    

            انتــظار سـت....

عشق 

      یک بار ست...

جدایی  

    دشوار ست

                     ولی یاد تو ...       

تکرار است

بعضـﮮ چیز ها را بــــــابـב "بنویسمــ"